آهنگ تو را ببوس که لب هایت هنوز طعم عسل دارد

جهان فاسد مردم را بریز دور

و در این دوری به عطر نافه خود خو کن

کمین بگیر جهانت را

سپس شکارچیانت را

به تیر معجزه آهو کن

مفصلن زمستان ها

و برف نسخه خوبی نیست

برای سرفه گلدان ها

گلی نمانده خودت گل باش

تو را بکار و شکوفا شو

تو را بچین و تو را بو کن

دلم دف است

نیستانها

نگاه صوفی ناخوانا

جهان پریشی مولانا

دهان پریشی مولانا

تو خانقاه منی، با من بچرخ و یاحق و یاهو کن

شب است یک تنه زیبا شو

و چند ماه شکیبا شو

سپس مرا متولد کن

بتاب روی شبم دریاب

و جوجه اردک زشتم را

به زیر بال و پرت بو کن

کسی نمیشنود ما را

اگر که روی سخن داری

و درد حرف زدن داری

اگر دهان خود هستی

اگر زبان خودت هستی

به گوش های خودت رو کن

دوتا بریده ی از شانه

دوتا خجول دو دیوانه

منم دو دست که میخواهم

بغل بگیرمت ای جنگل

تفقدی نظری چیزی

به این دو ساقه کم رو کن

مِسَم که پخش و پلا هستم

دچار درد و بلا هستم

تو عادلی که طلا هستی به کیمیای مساواتت

تو را بدل به خودت اما

مرا بدل به ترازو کن

تو را ببوس که لب هایت

هنوز طعم عسل دارد

تو را بخواه که آغوشت

هنوز میل بغل دارد

تو را بکار و شکوفا شو

تو را بچین و تو را بو کن